شغل خیاطی از پیشه‌های قدیمی در تهران و روزگار قاجار بود که تعداد بسیاری از افراد به این پیشه روی آورده بودند. خیاط در دارالخلافه به سه صورت انجام می‌شد:
اول: دوزندگان رسمی که دکان و تشکیلاتی داشتند و لباس‌ها را طبق الگو می‌دوختند و مشتریان آن اعیان، اشراف، رجال، پسر حاجی‌ها و فکلی نماها بودند.
دوم: خیاطان بازاری که محل کارشان در بازار دوخته فروشی‌ها (سرای امیر) بود که البسه بازاری تهیه می‌کردند و در اختیار مردم می‌گذاشتند. این لباس‌ها ارزان‌تر بود و هر کسی به بازار می‌رفت، هر لباسی را که اندازه‌اش بود، با قیمت ناچیزی می‌خرید.
سوم: زن‌های خانه دار که خیاطی بلد بودند و برای اهل خانه خود لباس می‌دوختند و اضافه وقت‌شان را به دوختن لباس‌های اشخاص غریبه اختصاص می‌دادند.
خیاطی، کاری سخت به شمار می‌آمد که در قبال کار زیاد، دستمزد اندکی دریافت می‌شد و در آن ایام کمتر خیاطی را می‌شد پیدا کرد که دارای قیافه‌ای بشاش باشد.